naguguluhan ako...
sabi ng utak ko,
wag daw akong mahulog ng tuluyan,
isa ka lang daw ilusyon, isang magandang panaginip.
hindi ka daw totoo at hindi daw ito magtatagal,
wala daw forever sayo,
ako lang daw ang masasaktan.
sabi naman ng puso ko,
ikaw na ang taong hinahanap ko.
ikaw yung matagal ko nang iniintay,
sayo muling natutong magmahal ang puso ko,
dahil sayo lumambot ang damdamin kong bato.
nalilito ako,
tulungan mo naman ako,
mahal kita...
alam mo yan.
kapitan mo ako at sabayan sa paglalakbay na ito.
11.18.2008
11.15.2008
Ode to a great man
It’s really hard and heart breaking
To see you go
But it’s the reality that we all must face
For only God has the reason.
To see you go
But it’s the reality that we all must face
For only God has the reason.
The days when we always have fun and play
In my youthful eyes,
I see that you really care.
Since the time we both talked,
I never noticed that you were always there
You didn’t see that I grew brave.
I felt tears rolling down my face
You are the best man for me, you will always be.
You are the best father that God gave me.
- bj tuazon
11.13.2008
paalam, dad.
And now the end is near,
And so I face the final curtain..
My friends,
I'll say it clear, i'll state my case of which I'm certain.
I've lived a life that's full, I've travelled each and evr'y highway
And more, much more than this,
I did it my way.
And more, much more than this,
I did it my way.
Edgardo Rivera Tuazon
Born: March 07 1950
Died: November 08 2008
ill miss you dad... i love you so much.
11.01.2008
emo entry
Paano kung mapa-mahal ka sa isang tao na hindi marunong magmahal?
Huwwwhhaaaat? May pagka-emo, alam ko.
Pero dahil nga sa mga events na nangyari sakin recently, na-experienced ko to.
Pls. read with an open-view on things.Simula:
Sa aking paglalakbay, nakilala ko ang mortal na ito.
Nagkapalagayan kami ng loob, kahit unang beses pa lang namin nagkita, may halong tiwala at respeto na sa pagitan naming dalawa.
Hindi ko inalintana na dalin sya sa aming mundo, kung saan bawal ang sino mang mortal.
Love at first sight? Hindi. Dahil di naman talaga katulad nya ang tipo ko.
Siya nga yung tipo ng tao na pwede kong gawin na gamu-gamo kapag humarang sa daraanan ko at nagkataong mainit ang aking ulo.
Pero mali ako.
Sa ilang oras namin na magkasama, unti-unti ko syang nakilala. Ibang klase ang mortal na ito, sa kanyang kwento, hindi pa sya nagkaroon ng pagkakataong umibig.
Hindi sya yung tipo ng tao na gustong makipag-relasyon, ayaw nya ng halikan na may damdamin, laging laman ang nasa utak nya.
Ayaw nya ng lambingan, hindi sya ang tipo na magtatanong kung kumain ka na o gutom ka na ba. kung may pagkain, kumain ka, kung ayaw mo mamatay ka sa gutom, yun ang tipo nya.
Hindi nya alam yung salitang “pagmamahal”, ang alam lang nya ay purong tawag ng laman.
Purong sex lang ang habol nya sa lahat ng kanyang nakaka ulayaw.
Sa una, ayos lang sa akin. Hindi ko naman kasi gusto ang mortal na ito, sabi ko nga “pandagdag lang sa marami kong kaibigan”, pero matapos ang isang gabi na puro kwentuhan at kulitan, bumigay ang pader ng puso ko.
Sa una akala ko ay awa, dahil para syang batang palaboy na matigas sa panlabas na anyo ngunit naghahanap ng kalinga at umiiyak ang nasa kalooban.
Nagkamali ako.
Dumating ang ibang mga engkantado, kwentuhan, tawanan at kulitan na walang humpay.
may nakilala sya na bagong diwata.
Ang diwata ng higad at gabi.
Hindi ko namalayan ngunit bago pa man nagtakip-silim, sila na ang magka-ulayaw.
isinangtabi ko ang aking damdamin.Nasaktan ako, ngunit hindi ko pinakita o sinabi kanino man.
Hindi ko alam kung anung sakit, sakit na mawalan ng isang kaibigan, o traydurin ng isa pa, o mawala ang isang bagong pag-ibig, sa tatlo, hindi ko gusto ang huli.
Hindi pa nagbubukang-liwayway, sa aking pagpapahinga, naramdaman ko ang kamay nya na kumapit sa akin.
Tinitigan nya ako, walang salita na nabuo sa kanyang labi.
Ramdam ko kung anu ang gusto nyang sabihin, gustong nyang humingi ng kapatawaran.
Iniba ko ang aming usapan.
Alam ko at nararamdaman ko na may gustong mamutawi sa kanyang labi, galling yuon sa puso kaya rinig ko kahit walang tunog. Pero naging bato ko.
Ayoko nang lumalim ang pagtingin ko sa kanya.
Hinayaan ko na lang na ganun ang sitwasyon.
Bago magtanghalian, nakatanaw na lang ako sa mortal kasama ang bagong diwata na magkasama at sabay naglalakad palayo.
Masakit, bawat hakbang nya kapalit ay bigat sa aking puso.
Palayo..
Palayo..
Unti-unti na lang sya naging munting kurot sa aking damdamin.
Huwwwhhaaaat? May pagka-emo, alam ko.
Pero dahil nga sa mga events na nangyari sakin recently, na-experienced ko to.
Pls. read with an open-view on things.Simula:
Sa aking paglalakbay, nakilala ko ang mortal na ito.
Nagkapalagayan kami ng loob, kahit unang beses pa lang namin nagkita, may halong tiwala at respeto na sa pagitan naming dalawa.
Hindi ko inalintana na dalin sya sa aming mundo, kung saan bawal ang sino mang mortal.
Love at first sight? Hindi. Dahil di naman talaga katulad nya ang tipo ko.
Siya nga yung tipo ng tao na pwede kong gawin na gamu-gamo kapag humarang sa daraanan ko at nagkataong mainit ang aking ulo.
Pero mali ako.
Sa ilang oras namin na magkasama, unti-unti ko syang nakilala. Ibang klase ang mortal na ito, sa kanyang kwento, hindi pa sya nagkaroon ng pagkakataong umibig.
Hindi sya yung tipo ng tao na gustong makipag-relasyon, ayaw nya ng halikan na may damdamin, laging laman ang nasa utak nya.
Ayaw nya ng lambingan, hindi sya ang tipo na magtatanong kung kumain ka na o gutom ka na ba. kung may pagkain, kumain ka, kung ayaw mo mamatay ka sa gutom, yun ang tipo nya.
Hindi nya alam yung salitang “pagmamahal”, ang alam lang nya ay purong tawag ng laman.
Purong sex lang ang habol nya sa lahat ng kanyang nakaka ulayaw.
Sa una, ayos lang sa akin. Hindi ko naman kasi gusto ang mortal na ito, sabi ko nga “pandagdag lang sa marami kong kaibigan”, pero matapos ang isang gabi na puro kwentuhan at kulitan, bumigay ang pader ng puso ko.
Sa una akala ko ay awa, dahil para syang batang palaboy na matigas sa panlabas na anyo ngunit naghahanap ng kalinga at umiiyak ang nasa kalooban.
Nagkamali ako.
Dumating ang ibang mga engkantado, kwentuhan, tawanan at kulitan na walang humpay.
may nakilala sya na bagong diwata.
Ang diwata ng higad at gabi.
Hindi ko namalayan ngunit bago pa man nagtakip-silim, sila na ang magka-ulayaw.
isinangtabi ko ang aking damdamin.Nasaktan ako, ngunit hindi ko pinakita o sinabi kanino man.
Hindi ko alam kung anung sakit, sakit na mawalan ng isang kaibigan, o traydurin ng isa pa, o mawala ang isang bagong pag-ibig, sa tatlo, hindi ko gusto ang huli.
Hindi pa nagbubukang-liwayway, sa aking pagpapahinga, naramdaman ko ang kamay nya na kumapit sa akin.
Tinitigan nya ako, walang salita na nabuo sa kanyang labi.
Ramdam ko kung anu ang gusto nyang sabihin, gustong nyang humingi ng kapatawaran.
Iniba ko ang aming usapan.
Alam ko at nararamdaman ko na may gustong mamutawi sa kanyang labi, galling yuon sa puso kaya rinig ko kahit walang tunog. Pero naging bato ko.
Ayoko nang lumalim ang pagtingin ko sa kanya.
Hinayaan ko na lang na ganun ang sitwasyon.
Bago magtanghalian, nakatanaw na lang ako sa mortal kasama ang bagong diwata na magkasama at sabay naglalakad palayo.
Masakit, bawat hakbang nya kapalit ay bigat sa aking puso.
Palayo..
Palayo..
Unti-unti na lang sya naging munting kurot sa aking damdamin.
october: a month of distress
It’s nice to be back.
What a month of October.
Grabe tigang talaga yung buwan na yun, halos wala akong entry dito sa blog ko..
Sabagay marami naman yung dahilan kung bakit ako di nakapag-update agad.
As most of you know, naglayas ako.
Opo! Naglayas ako.Kaya nawalan ako ng everyday connection sa net, at dahil dun kaya hindi ako nakakapag-update.
Hindi naman talaga pag-lalayas na matatawag yung ginawa ko, umalis lang ako sa aming munting tahanan upang hanapin ang aking sarili at maghanap pa ng maraming mga bagay-bagay.
Halos tatlong linggo din akong nawala.
Sa kabutihang palad, nakita ko naman lahat ng hinahanap ko.
Sarili ko, mga tunay na kaibigan, mga aral na hindi mo matututunan sa apat na sulok ng paaralan, mga gunita na tanging kamatayan na lang ang makakapag-bura sa aking isipan.
Masaya na malungkot, nakaka-tuwa na nakaka-luha, nakakapraning na nakakagago…
Iba talaga ang buhay ng tao.
Hindi ko malalagpasan ang pagsubok na to kung hindi dahil sa mga taong nakilala ko,
salamat sa mga taong gumabay sa akin lalo na sa panahon ng aking pag-iisa.
Sa aking mga tol, alrac, yhx at ayna.
kung wala kayo, malamang patay na ako.
Kayo ang nag silbing taga-gabay patungo sa paghahanap ko sa aking sarili.
Kay Kuya Ice,
Salamat sa mga paalala at mga dasal,
Ikaw ang nagsilbing ilaw na tumanglaw sa akin sa masukal na daan.
Sa mga taong patuloy na nagtetext at nagtatanong ng aking kalagayan,
Kayo ang nagsilbing mumunting mga paalala na hindi ako nag-iisa.
At sa mga taong nakilala ko sa aking paglalakbay, dun sa mga nakatambayan ko sa isang
kanto ng sta.ana manila, kay manong na lagi akong inaalok magkape, at kay tita na labasan ko ng sama ng loob, mabuhay kayo.
Ngayon, bumabalik na si bj, handa na uling harapin ang hamon ng malupit na tadhana.
Pero ngayon, handa na ko sa lahat, sa lahat-lahat.
Ok game na ulet.
What a month of October.
Grabe tigang talaga yung buwan na yun, halos wala akong entry dito sa blog ko..
Sabagay marami naman yung dahilan kung bakit ako di nakapag-update agad.
As most of you know, naglayas ako.
Opo! Naglayas ako.Kaya nawalan ako ng everyday connection sa net, at dahil dun kaya hindi ako nakakapag-update.
Hindi naman talaga pag-lalayas na matatawag yung ginawa ko, umalis lang ako sa aming munting tahanan upang hanapin ang aking sarili at maghanap pa ng maraming mga bagay-bagay.
Halos tatlong linggo din akong nawala.
Sa kabutihang palad, nakita ko naman lahat ng hinahanap ko.
Sarili ko, mga tunay na kaibigan, mga aral na hindi mo matututunan sa apat na sulok ng paaralan, mga gunita na tanging kamatayan na lang ang makakapag-bura sa aking isipan.
Masaya na malungkot, nakaka-tuwa na nakaka-luha, nakakapraning na nakakagago…
Iba talaga ang buhay ng tao.
Hindi ko malalagpasan ang pagsubok na to kung hindi dahil sa mga taong nakilala ko,
salamat sa mga taong gumabay sa akin lalo na sa panahon ng aking pag-iisa.
Sa aking mga tol, alrac, yhx at ayna.
kung wala kayo, malamang patay na ako.
Kayo ang nag silbing taga-gabay patungo sa paghahanap ko sa aking sarili.
Kay Kuya Ice,
Salamat sa mga paalala at mga dasal,
Ikaw ang nagsilbing ilaw na tumanglaw sa akin sa masukal na daan.
Sa mga taong patuloy na nagtetext at nagtatanong ng aking kalagayan,
Kayo ang nagsilbing mumunting mga paalala na hindi ako nag-iisa.
At sa mga taong nakilala ko sa aking paglalakbay, dun sa mga nakatambayan ko sa isang
kanto ng sta.ana manila, kay manong na lagi akong inaalok magkape, at kay tita na labasan ko ng sama ng loob, mabuhay kayo.
Ngayon, bumabalik na si bj, handa na uling harapin ang hamon ng malupit na tadhana.
Pero ngayon, handa na ko sa lahat, sa lahat-lahat.
Ok game na ulet.
Subscribe to:
Posts (Atom)